Była noc. Lisa stała, wpatrując się w jezioro. Kochała go całym sercem oraz duszą, jednak bała się powiedzieć mu to w twarz... Łza zabłyszczała na jej policzku, zostawiając po sobie plusk jeziora w uszach. Uciekła. Uciekła do domu z płaczem. Sprawdzając, czy wszyscy śpią, założyła na siebie welon i sukienkę. Była biała jak śnieg, błyszczała jak rzeczka w słoneczny dzień.. Patrząc się na piękny strój, zebrała w sobie odwagę i po cichu wyszła z domu. Zaczynał padać śnieg, opadając prosto na suknię, dodając jej uroku. Lisa pobiegła wprost na jezioro. Usiadła na brzegu, wpatrując się w nocne, szare lusterko. - Dlaczego, dlaczego... - powiedziała dławiąc się łzami. Przeżywała. Gdyby użyła zdrowego rozsądku, zostałaby do rana przy brzegu jeziora. Czując jednak serce, cofnęła się w tył, wzięła głęboki oddech, i wskoczyła do jeziora. Chciała się zabić. - Jeżeli nie mogę mu tego powiedzieć, moje życie nie ma sensu... - pomyślała, wstrzymała oddech i zanurzyła swoją głowę w jeziorze, chcąc się utopić.
